Oko smoka. Zabij pożyczonym mieczem

Wojna szpiegów Rosji, USA i Chin. Wszystkie chwyty dozwolone

Od lat trwa cicha, bezpardonowa walka o prymat w świecie. Wywiady trzech mocarstw – USA, Rosji i Chin, prześcigają się w metodach niszczenia przeciwnika. Niektórzy oficerowie myślą, że wszystkie chwyty są dozwolone. Czerpiąc inspirację ze starych traktatów o sztuce walki, usiłują „zabić pożyczonym mieczem”. Gdy dochodzi do krwawego ataku na naukowe centrum rosyjskie w Ałtaju, jeden z tropów wskazuje na Amerykanów. Zanosi się na globalny kryzys. Trudno jednak wyprowadzić w pole rosyjskie i amerykańskie służby specjalne. Szczególnie, gdy obu pomaga były oficer polskiego wywiadu – Paweł. Akcja tej trzymającej w napięciu do samego końca opowieści o walce wywiadów toczy się w przepięknej scenerii Ałtaju i Mongolii, stepów i gór, pośród dzikiej przyrody i wśród ludzi, kultywujących stare wierzenia i nieznane Europejczykom obrzędy.

Tomasz Turowski, były oficer wywiadu, filozof i dyplomata jest również autorem cyklu powieściowego „Bohaterowie cichego frontu”: „Dżungla we krwi”, „Krwawiące serce Azji”, „Moskwa nie boi się krwi”, oraz powieści „Egzekucja. Odrąbać łeb wielkiego szatana”. W 2013 r. udzielił Agnieszce Kublik i Wojciechowi Czuchnowskiemu wywiadu-rzeki pt. „Kret w Watykanie”, opublikowanego nakładem Agory.
Po wcześniejszych książkach Tomasza Turowskiego określano mianem „polskiego Johna le Carré”. Choć Polak ma za sobą zdecydowanie bogatszą karierę w wywiadzie, to podobnie jak Anglik pokazuje, że praca ta nie polega na Bondowskich strzelaninach, pościgach i innych fajerwerkach, ale na aktywności szarych komórek, umiejętności kojarzenia faktów i dopasowywaniu do siebie sytuacyjnych, intelektualnych i personalnych puzzli. Bohaterowie Turowskiego rzadko wyciągają broń, co nie znaczy, że w Oku smoka nie znajdziemy scen ostrej strzelaniny. Życiorys autora mógłby być kanwą filmu sensacyjnego. Urodził się w 1948 r., studiował rusycystykę w Krakowie, wydawał tomiki wierszy i współpracował z Piwnicą pod Baranami. Następne lata wypełniła mu praca wywiadowcza. Wcielił się w rolę jezuickiego kleryka w Watykanie i Paryżu. W Rzymie ukończył filozofię na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Znając kardynała Wojtyłę z czasów studenckich, kontynuował kontakty z nim, już jako z papieżem, będąc pracownikiem Sekcji Polskiej Radia Watykańskiego. W 1990 r. przeszedł pozytywnie weryfikację w wywiadzie. Pracował w MSZ. W latach 2001–2005 był ambasadorem RP w Republice Kuby. Na emeryturę z Agencji Wywiadu odszedł w stopniu pułkownika. Od 2009 r. pracował jako ambasador tytularny w Ambasadzie RP w Moskwie. 10 kwietnia 2010 r., w czasie katastrofy smoleńskiej, był na lotnisku Siewiernyj z jej ramienia. W 2011 r. zrezygnował z pracy dyplomatycznej w Rosji.