Na tropach bohaterów trylogii

Kiedy przed laty, pod koniec pierwszej połowy ostatniego stulecia
dwudziestego wieku jako uczeń szkoły podstawowej wśród
czytanek na lekcjach języka polskiego spotkałem postać pana
Zagłoby oraz fragment rozmowy Andrzeja Kmicica z księciem
Bogusławem w Pilwiszkach (Postaw sukna). Obie z Potopu.
Od drugiej części Trylogii (sześć tomów z ilustracjami Antoniego
Uniechowskiego, w ojcowskiej szafi e z książkami rozpoczęła się
moja przygoda z najwspanialszym dziełem Henryka Sienkiewicza.
Zaraz potem przyszła kolej na Ogniem i mieczem a następnie
na trzytomowe wydanie Pana Wołodyjowskiego. Przez kilkanaście
lat wierzyłem, że ukazują one najświętszą prawdę o wydarzeniach
z połowy XVII wieku a zwłaszcza o występujących
na ich kartach postaciach. Do pewnego stopnia owe doznania
przetrwały do czasu dzisiejszego, mam bowiem przed oczyma
przemawiające do wyobraźni – właśnie dzięki Uniechowskiemu
– przygody Andrzeja Kmicica i innych bohaterów wojny
z najazdem szwedzkim, Edycja pierwszej i trzeciej części cyklu
nie posiadała ilustracji, toteż tu zadziałała własna wyobraźnia.