Odbudowa i restauracja zabytków architektury w Polsce w latach 1918-1930 teoria i praktyka

Książka podzielona jest na sześć zasadniczych rozdziałów. W pierwszym zaprezentowano dotychczasowy stan badań. W drugim podsumowano najważniejsze koncepcje i metody konserwatorskie do około roku 1918. Ich przypomnienie ma bowiem znaczenie dla zrozumienia zjawisk występujących w okresie międzywojennym. W rozdziale trzecim przybliżono najważniejsze uwarunkowania ochrony zabytków w II Rzeczypospolitej, czyli ściśle związane z działalnością konserwatorską struktury organizacyjne i podstawy prawne, postacie związane z ochroną i konserwacją zabytków, aspekty ekonomiczne, itp. W rozdziale czwartym omówiono prace, artykuły i wypowiedzi o charakterze teoretycznym, natomiast w następnym najważniejsze i najbardziej typowe przykłady projektów oraz realizacji konserwatorskich. Zaznaczyć trzeba, iż rozdział ten po części ma charakter dość obszernego katalogu, który wydawał się niezbędny dla gruntownego opracowania tematu. Zaprezentowane w nim przykłady, będące tylko wyborem spośród licznych realizacji, są najbardziej reprezentatywne dla zilustrowania omawianych problemów. W ostatnim - szóstym rozdziale dokonano podsumowania, wskazując na ważniejsze czynniki mające wpływ na teorię i praktykę konserwatorską w dobie dwudziestolecia międzywojennego, wzajemny stosunek pomiędzy głoszoną teorią a realizowaną praktyką, stopniową ewolucję niektórych poglądów, a także znaczenie międzywojennej teorii i praktyki dla późniejszych dziejów polskiego konserwatorstwa. W Podsumowaniu znalazło się ponadto syntetyczne porównanie polskiego konserwatorstwa okresu dwudziestolecia międzywojennego z ówczesnymi osiągnięciami innych krajów europejskich. Istotnym uzupełnieniem tekstu są ilustracje ukazujące wygląd zabytków jako efekt prac restauratorskich.