BIAŁE KARTKI

Książka jest refleksyjną narracją w formie autoetnograficznej opowieści o dzieciach doświadczających choroby nowotworowej i znaczeniu jakie nadają swoim twórczym działaniom.

Jest ona wyrazem próby dojrzenia tego co może powiedzieć, wyrazić dziecko, angażujące się lub nie w proces własnej aktywności twórczej poprzez swoją kreację artystyczną i ekspresję własną. Opisana praca badawcza pozwala dostrzec ważne aspekty opisanego w niej problemu. Z jednej strony jest próbą opisu szczególnej, naznaczonej cierpieniem sytuacji dzieci chorych onkologicznie. Z opisu tego dowiadujemy się, jak dzieci i ich rodzice przeżywają swoją trajektorię cierpienia. Co jest dla nich źródłem lęku, jak sobie z nim radzą, jakiego wsparcia potrzebują. ImpulsZ drugiej zaś strony praca ta jest próbą pokazania pewnej drogi, dzięki której możliwy staje się nie tylko rozwój dziecka w chorobie i poprzez chorobę ale także jest otwarciem problematyki cierpienia na przestrzeń sztuki. Okazuje się bowiem, że dzięki kreacji i autokreacji możliwy staje się inny niż dotychczas ogląd rzeczywistości, pojawia się nowy język, nowe znaczenia, dzięki którym nie tylko poszerza się doświadczenie osób cierpiących ale pojawiają się także nowe, niedostępne dotychczas środki wyrazu tego trudnego, egzystencjalnego doświadczenia. Sztuka otwiera przed nami nowe perspektywy naszej własnej egzystencji. Pomaga w naszym zmaganiu się z cierpieniem. Pozwala na wyrażenie tego, co bolesne, a przez to często niewyrażalne. To poznawcze aspekty tej pracy. Jej praktyczny wymiar związany jest z możliwościami, jakie daje arteterapia. Można traktować ją jako jedną z metod, dróg, sposobów pracy z dziećmi, dorosłymi , zmagającymi się z trudnymi problemami, znajdującymi się na trajektorii cierpienia.